Isang linggo din pala akong natigil sa pagba-blog. Wala ng mai-blog o parang ayaw lang i-blog. Siguro dahil pakiramdam ko isa na namang teleserye ang buhay. Madaming problema. Madaming iniisip. Madaming bagay na parang ang hirap bigyan ng solusyon. Minsan sa tingin natin ang problema ay nabibigyan ng solusyon kung hindi ka na mag-iisip at gagawin mo na lang ang gusto mong gawin. Pero dapat din naman nating isipin kung ano ang kahihinatnan ng ating gagawin. Pwedeng may maapektuhan sa magiging desisyon. Pwedeng sa huli magsisi ka na lang. Pwedeng idaan sa inuman pero pwede din naman iiyak mo na lang hanggang sa makaipon ka ng isang baldeng luha at wala ka ng iiyak. Pero ang sabi nga ng karamihan dapat maging matatag sa lahat ng problema. Maaring sobrang komplikado kung palaging iisipin. Mas maganda sigurong huwag na lang masyadong isipin at magpakasaya na lang hanggang sa makawala ka na sa masamang panaginip.
Haysss. Tama ng drama! Emo sucks pero emote ng emote. Bakit ang mga babae konting problema lang iniiyakan na? Maliit na problema para sa iba pero parang napakalaki na. Mahina ba talaga ang babae? Hindi noh! Nasa personality lang talaga ng mga babae (pero hindi naman lahat ng babae) ang maging sensitive. At sa kasamaang palad, isa ako sa mga babaeng maramdamin. Kung galit ako sa isang tao at kinompronta ko siya, hindi ibig sabihin na natatakot o natalo ako kaya ako umiyak. Kung pwede lang ipahigop ko muna ang luha ko bago ako makipagkomprontahan gagawin ko. Kung below 20 pa lang ako baka ginawa ko ng negosyo at nag-apply bilang Crying Lady o nag-drama princess kapalit ni Juday. Dyowk! Masarap iiyak ang problema kung minsan habang sinasabi sa pinakamalapit sa puso ang lahat ng detalye dahil pakiramdam ko naihinga ko na lahat ng sama ng loob ko. Kaya lang, mas masarap din na maging kalmante lang sa lahat ng bagay at harapin ng maayos ang problema kesa iyakan. Kapag umiyak ka masakit sa ulo di bah. Masarap din sa pakiramdam na natapos ang lahat ng hindi mo iniyakan ang isang bagay dahil maayos mong hinarap ang lahat.
Hold up… hold on…
Don’t be scared you’ll never change what’s been and gone
May your smile shine on
Don’t be scared your destiny may keep you warm…‘Cause all of the stars are fading away
Just try not to worry you’ll see them some day
Take what you need and be on your way
And stop crying your heart out…Get up come on, why you scared?
You’ll never change what’s been and gone…
Ang theme song ko sa ngayon ay ang kantang iyan. HahaH. May theme song pang nalalaman. Ganyan talaga para positive ang tingin sa bawat bukas. Paulit ulit lang ang mga linya sa kanta pero hindi din nakakasawa siguro dahil minsan naging crush ko ng sobra si Liam Gallagher.
g nakakita ako ng dibidi o makapag-download ako sa internet nun papanoorin ko rin. Gusto ko kasi mapanood si T.V. Carpio. Alam nyo na ba ang background niya sa mundo ng hollywood? I’m sure alam nyo na ako na lang yata ang nahuhuli sa balita. Pero sa mga hindi pa nakakaalam, si T.V. o Teresa Victoria Carpio ay isang Chinese/Filipina na ipinanganak sa Oklahoma City. Isa siyang singer, songwriter at actress.
RhaPsoDy 