Mabibilang ko lang hanggang sampu o baka nga hindi pa umabot jan ang bilang ng mga closest and trusted friends ko simula nung bata pa ako hanggang ngayong bata pa rin ako. 😉
Ang ilan kasi sa kanila ay biglang dumadating at bigla ring nawawala. Minsan pangit pa ang ending ng friendship. O hindi nga nagkaroon ng ending ang friendship basta na lang nasira. Minsan nasisira naman kapag hinahaluan ng malisya. Lam nyo un.. kapag babae – minsan may naninira; at kapag naman lalaki – minsan ang isa ay nagkakagusto, ang isa naman hindi. At dahil ayaw nung isa, ung isa ay naglalaho o nagkakaron ng gap sa isa’t isa.
Anyway, mabuti na lang at maswerte pa rin ako kahit papa’no. Dahil may mga bagong dumadating pa rin naman na masasabi kong totoong kaibigan. Yung nandiyan pa rin sila kung masaya ka man o hindi, may problema o wala. Isa diyan ang pinakamatagal ko na ring kaibigan… ang ever dearest bestfriend ko na si Jing. Siyempre wala ng papalit sa pwesto niyan sa puso ko. Labs ko yang bruhang yan. Kahit pa madalas mang-asar at mamilosopo, lab ko pa rin yan. Imagine ha 13 years na kaming nagpa-plastikan ni Jing heheh.. joke lang!
Kung lalaki nga lang iyan baka siya na ang naging boyfriend ko. Yuck! Nung school days pa namin, palagi nga nilang tinatanong kung sino ba talaga sa aming dalawa ang tibo. Siyempre sino pa ba ang mapagkakamalan eh di siya. Boyish masyado eh. Mabuti nga nung naka-graduate ng college natuto ng mag-ayos ayos kaya kahit na short hair na lagi ang look niya ngayon hindi na napagkakamalang tibo. Pretty na ang loka kaya lalong mas dumami ang admirers.
We’re classmates since our first year in high school. Pero naging close lang kami nung 2nd year namin. Madami kaming kalokohan at ka-jologan. Madalas nga kaming mag-reminisce ng mga kalokohan namin.
RhaPsoDy 